Narzędzia medyczne, używane w gabinetach lekarskich, szpitalach i przychodniach, można dzielić z uwagi na ich różne właściwości, takie jak przeznaczenie, materiał wykonania oraz klasa. Nie wszystkie narzędzia laryngologiczne zalicza się więc do tej samej grupy, mimo iż na pierwszy rzut oka mogą one wyglądać podobnie i działać prawie tak samo.
Czym są klasy wyrobów medycznych?
Poprzez przypasowywanie narzędzi do poszczególnych klas określa się ich poziom inwazyjności, jak również ogólne działanie oraz charakter użycia, ponieważ nawet wśród narzędzi laryngologicznych występują sprzęty przeznaczone do wielorazowego użytku. Nie zawsze są one jednorazowe i nie zawsze trzeba się ich pozbywać po wizycie pacjenta.
Na ten moment mówi się o czterech klasach, do których przypasowywane są wyroby medyczne. Są to kolejno: klasa I, klasa II a, klasa II b oraz klasa III.
Jakie cechy charakteryzują poszczególne klasy?
W klasie pierwszej występują głównie narzędzia przeznaczone do tworzenia mechanicznych barier, czyli np. celowych ucisków, jak również elementy ułatwiające diagnostykę różnych chorób, stosowane przy badaniach lekarskich. Z kolei w klasie II a częściej pojawiają się przyrządy stosowane w chirurgii, takie jak wybrane narzędzi laryngologiczne, ale też implanty stomatologiczne i wybrane artykuły terapeutyczne.
Kolejna klasa typu II b mieści w sobie bardziej specjalistyczne artykuły chirurgiczne oraz przyrządy, które stosuje się do diagnozowania chorób w przypadku pojawienia się poważnego zagrożenia zdrowia lub życia. Ostatnią klasę III przeznacza się na urządzenia kontrolujące pracę serca, sprzęty sprawdzające wady różnych narządów oraz implanty i protezy.
O czym jeszcze warto pamiętać?
Oczywiście nie można powiedzieć, że wszystkie narzędzia laryngologiczne zawsze trafią do grupy I, bo sporo zależy tutaj od konkretnego sprzętu i tego, do czego został on przeznaczony. Opisane klasy zawierają jeszcze wiele innych narzędzi, niewymienionych w powyższym tekście.
Klasyfikacji sprzętów dokonuje się na podstawie tego, w jaki sposób używa się ich na pacjentach, jaki jest ich poziom inwazyjności oraz przez jak długi czas muszą mieć one kontakt z ciałem lub wybranym narządem organizmu. Patrzy się też na ewentualne wywoływane przez nie zagrożenia, o ile takowe mogą się pojawić.
